En wie komt er op voor de reisindustrie?

Stelt u zich eens voor. U gaat ’s ochtends naar de bakker, wijst een heel brood met een prijsstickertje van 2 euro 10 cent dat u wilt hebben en bij het afrekenen hoort u: ‘Dat is dan 2 euro en 80 cent’. Uiteraard bent u verbaasd... en reageert u enigszins verbolgen: ‘Maar er staat toch € 2,10!?'

‘Ja ....,’ zegt de verkoopster schamper, ‘maar er komt 0,20 cent bij voor de verpakking, 0,10 cent voor het snijden, 0,10 cent voor de kassabon, 0,10 cent slijtagetarief van mijn schoenen, 0,05 cent voor het sluitingslipje en 0,05 cent voor milieubelasting vanwege de plastic verpakking.’ Slik.

Dit soort praktijken bestond ook jaren in de bedrijfstak waar ik werkzaam in ben. De reisindustrie. Maar mede door node inspanningen van het Ministerie van Economische Zaken en het ANVR ging in 2007 de zogenaamde ‘Reclamecode Reisaanbiedingen’ van kracht: de consument moet voor de getoonde vlieg/pakketprijs in een advertentie ook daadwerkelijk weg kunnen. Terecht. Eerlijkheid duurt het langst. Maar warempel. De Consumentenbond stelt in hun maandblad ‘De Reisgids’ van september 2014 dat de Reclamecode Reisaanbiedingen ‘nog steeds massaal wordt overtreden’. Programma’s als De Groeten van Max, Red Mijn Vakantie en Helse Vakanties (de naam alleen al…) vullen er dankbaar hun uitzendingen mee. Nee. Het mag niet. Terecht dat er dan weer aan de bel wordt getrokken. Regels zijn regels.

Maar toch. Het lijkt een sport – reisindustrietje pesten. Wie komt er nu eens op voor de reisindustrie zelf? Wie gaat die consument nu een keer aan de schandpaal nagelen. Klaas en Truus (fictieve namen hoor) die voor een appel en een ei een paar weken aan de Middellandse Zee kust willen verpozen. Voor een lachwekkende prijs van 399 euro inclusief vlucht en verblijf, het is te gek voor woorden. Voor dit soort stuntprijzen kan toch geen enkele onderneming een gezonde bedrijfsvoering voeren. 

De verslaving van consumenten om het web af te struinen naar absolute bodemprijzen moet een halt worden toegeroepen. Ik zag laatst op omroep Max zo’n ‘ik-vind-het-een-sport-om-de-aller-aller-aller-goedkoopste-aanbieding-op-internet-te-vinden’ specimen en de enorme grijns om haar mond toen ze dezelfde vakantie voor een paar tientjes elders goedkoper kon boeken. Maar die lach kan een traan worden als blijkt dat de aanbieder geen lid is van de ANVR of SGR en er onverhoopt een probleem optreedt. Goedkoop blijkt dan toch helaas duurkoop.

Niet alleen worden veel zonvakanties tegen bespottelijke dumpprijzen aangeboden, we zien ook nog eens een andere ontwikkeling. Hoe minder men betaalt, hoe meer Klaas en Truus verlangen, eisen, zeuren en klagen. Vrij paradoxaal: je zou verwachten, hoe duurder een product/service/dienst, hoe veeleisender de klant. Niet in de reissector.

Het is de wereld op zijn kop. Aan de pomp betalen we – weliswaar mokkend – gemiddeld zo’n 75 euro voor een volle tank, wanneer een zomervakantie van een paar weken meer dan 400 euro kost roept de consument moord en brand en bestempelt het als (te) duur. Waar is het verkeerd gegaan dat in de perceptie van de klant de buitensporige prijs van een liter benzine ‘geaccepteerd’ wordt, terwijl een normale prijs voor een mooie vakantie door diezelfde afnemer als duur wordt ervaren. Mag de reiswereld – zoals iedere andere industrie - ook wat verdienen. De winstmarges zijn zo dun als kaasschaafplakjes geworden. Reisorganisaties zijn tot op het bot gefileerd en zetten noodgedwongen het instrument prijs in. Kappen daarmee. Laten we een gezonde prijsstelling hanteren zodat er onderaan de streep nog wat over blijft - winst. Misschien moeten we advertenties van Wakker Dier eens in gaan zetten om de beeldvorming over vakantieprijzen wat bij te stellen - een eerlijke prijs bedingen voor een (h)eerlijk product.

Reacties