Ik wil nooit meer op wereldreis ...

Google ‘wereldreis Agnes en Marcel’ en je krijgt nul relevante hits. Nou ja, eentje maar die gaat niet echt over onze wereldreis. Niet vreemd want toen wij in 1996/1997 op pad gingen, communiceerde je nog met ansichtkaarten en brieven. Je nam foto’s met een fotorolletje of in ons geval met diafilm. Facebook, twitter, instagram, wifi en skypen bestonden niet.

Eeuwig dankbaar blijf ik het vriendenkoppel dat onbewust en onbedoeld de reden waren dat wij destijds het besluit namen. Want de trigger toen was voor ons hun correspondentie over hún wereldreis. Correspondentie in de vorm van brieven. Om de zoveel weken ontvingen wij ellenlange epistels met levendige beschrijvingen over hun route en belevenissen. Het was net alsof je een spannende roman aan het lezen was en niet kon wachten tot het volgende hoofdstuk verscheen.

Op een grauwe najaarsdag keken wij elkaar aan en zeiden: “Dit gaan wij ook doen!” Waarmee we in de categorie ‘uitzonderingen’ vielen (vallen), want van het percentage dat een wereldreiswens heeft, schat ik in dat nog geen 10% het ook daadwerkelijk realiseert. Vaste baan, leuk inkomen, kinderen, ouders en familie, schijnzekerheden en nog 100 andere redenen weerhoudt het merendeel om de knoop door te hakken. Jammer voor die afhakers, want je mist de ervaring van je leven. Kortom, onze banen bij het Nederlands Bureau voor Toerisme opgezegd, de route grofweg bepaald en de vliegtickets geboekt. En natuurlijk de papieren reisbijbel Lonely Planet South-East Asia aangeschaft.

In weerwil van vele andere backpackers in die periode, 'deden' wij niet de hele wereld. We kozen er bewust voor om in de 12 maanden die wij er voor hadden uitgetrokken niet de paspoorten vol gestempeld te krijgen met zoveel mogelijk bezochte landen. Integendeel, relatief weinig landen bezoeken maar deze wel intensief uitkammen. De reis begon in Nepal en ging via Thailand, Maleisië, Singapore, een groot deel van de Indonesische Archipel inclusief Kalimantan en Sulawesi, Australië naar Nieuw-Zeeland. Laatste week in wereldstad Hongkong.

Het werd een buitengewoon jaar. In vele opzichten. De eerste weken zaten we nog in de vakantiemodus en wilden ons 'to-do' lijstje afwerken. We waren nog beginners, maar snel lieten wij dat los. Want we hadden nog 11 maanden en een week de tijd. En die factor tijd werd een ongekende beleving – 12 maanden geen agenda of verplichtingen, behalve het moeten halen van een vlucht nu en dan. We vergaten de dagen van de week en het dagritme werd niet gedicteerd door ontbijt, lunch en avondeten op vaste tijden. Naast het zien van al het moois en lelijks en route was dit een van de hoogtepunten van onze trip – niets moeten, we leefden in een slow motion ritme. Ook de tijdspanne was perfect. Geen 3 maanden, 6 maanden maar op de dag af een jaar. Ik verwonder me altijd om die reizigers die lánger dan een jaar werelddelen verkennen. Hoe doen ze het? Een jaar is denk ik wel het maxium om er optimaal van te kunnen blijven genieten. Je hersenpan is als een spons. Het zuigt zich vol met indrukken, impressies en belevenissen. Vol is vol.

Het werd ook een onvergetelijk jaar door juist het ontbreken van snelle communicatie. Okay, internet cafés deden hier en daar voorzichtig hun intrede maar wij die wij lieten wij vooralsnog links liggen: wat moet ik ermee? Eén of twee Amerikaanse backpackers vroegen om ons hotmailadres na een avond waar wij alle problemen van de wereld hadden opgelost. Hadden wij niet.

Bij ons vertrek in Nederland hadden wij bij familie en vrienden poste restante adressen achtergelaten. Slechts een paar steden waar wij post konden ontvangen. Het postkantoor van Kathmandu, Bangkok, Singapore, Sydney, Auckland en Hongkong. Geloof het of niet maar wij liepen vol verwachting en met buikpijn van de spanning naar het postkantoor in de hoop in het poste restante postbak onder de B of D één of meerdere brieven voor ons aan te treffen. We sprongen een gat in de lucht wanneer we er weer een paar uitvisten. Steevast liepen we dan met onze post naar een coffeeshop om de brieven letter voor letter te spellen.

Iedere dag je thuisfront updaten met een tweet of facebook post? Een smartphone hadden we niet. We belden vaak vanuit openbare telefooncellen met muntjes of collect call in stacato taal dat alles in orde was. Schreven af en toe brieven en ansichtkaarten. Ik heb letterlijk mijn moeder 365 dagen niet gezien. Het klinkt nu als een ander tijdperk maar voor je beeldvorming: ik heb het over 19 jaar geleden hè.

Ik wil nooit meer op wereldreis. Want je gaat onherroepelijk je tweede reis met de eerste vergelijken. Dat gaat een teleurstellende ervaring worden. Zoveel staat vast. Alles wordt tegenwoordig kapot gegoogeld en je weet alles al over je bestemming vóór vertrek. Iedere dag foto’s uploaden, selfies posten, blogs schrijven, Facebook vullen, Instagram foto’s bewerken, videochatten, mailen, dat wordt meer aandacht voor je telefoonscherm dan je omgeving. Op wereldreis gaan, is juist je afzonderen van je thuisfront – de navelstreng met je familie, vrienden en moederland geruime tijd doorknippen. Dat is nu door het gebruik van social media onmogelijk geworden. Het is geen verwijt of veroordeling, slechts een constatering. De backpacker anno 2015 weet niet beter en kiest zijn accommodatie op het criterium 'gratis wifi'. Hij/zij tuurt nu de ganse dag naar een schermpje en tussendoor naar de omgeving. Het is wachten op de eerste digital detox wereldreis.

Reacties